zdolność do wykonywania złożonych ruchów celowych. Może dotyczyć motoryki małej, dużej, jak również aparatu mowy (tzw. praksja oralna).

Praksja oralna to zdolność do wykonywania celowych ruchów narządów artykulacyjnych.

termin określa elementy takie jak intonacja wypowiedzi, akcenty, czas trwania wypowiedzi, pauzy. W literaturze neuropsychologicznej termin ten dotyczy najczęściej zagadnień intonacji wypowiedzi - emocjonalnej i lingwistycznej.

Prozodia emocjonalna - intonacja wypowiedzi odzwierciedla uczucia nadawcy komunikatu.

Prozodia lingwistyczna (kognitywna) - odnosi się do akcentu leksykalnego na sylabę w słowie, akcentu amfatycznego na słowo w zdaniu oraz intonacji, która określa, czy zdanie jest oznajmujące, pytające, czy rozkazujące.

termin rozpowszechniony w Polsce przez prof. dr hab. Martę Bogdanowicz, która zaleca stosowanie tego terminu wobec dzieci młodszych, wykazujących wybiórcze zaburzenia w rozwoju psychoruchowym, które mają warunkować wystąpienie specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu. Termin stosowany jest również w odniesieniu do uczniów, którzy napotykają na pierwsze, lecz nasilone trudności w nauce - pomimo inteligencji w normie, dobrze funkcjonujących narządów zmysłu, właściwej opieki wychowawczej i dydaktycznej w domu oraz w szkole.

umiejętność wyróżniania głosek w słowach (analiza) oraz łączenia słyszanych głosek w wyraz (synteza), a także różnicowania głosek podobnych w słyszanych słowach (np. kotek-kołek, kot-pot).

obchodzony jest 22 października. Ustanowiony został w lipcu 1998 roku podczas V Światowego Kongresu Osób Jąkających się w Johannesburgu (RPA), aby zwrócić uwagę społeczeństw na skalę problemu jakim jest jąkanie oraz jego skomplikowaną strukturę

oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych (wychowawczych i dydaktycznych) na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji. Terapia stanowi pewnego rodzaju interwencję wychowawczą, zmierzającą do spowodowania określonych, pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno – motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka.

Stosowane zamiennie określenia to m.in.: praca reedukacyjno-wyrównawcza, korekcyjno-wyrównawcza, korekcyjno-kompensacyjna, dydaktyczno-wyrównawcza.